نميدانم چه مي خواهم خدايا

نميدانم چه مي خواهم خدايا
به دنبال چه مي گردم شب و روز

چه ميجويد نگاه خسته ي من
چرا افسرده است اين قلب پر سوز

زجمع آشنايان مي گريزم
به کنجي مي خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تيرگيها
به بيمار دل خود مي دهم گوش

گريزانم از اين مردم که با من
به ظاهر همدم و يکرنگ هستند

ولي در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پيرايه بستند

از اين مردم ، که تا شعرم شنيدند
به رويم چون گلي خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا ديوانه اي بد نام گفتند

دل من ، اي دل ديوانه ي من
که مي سوزي از اين بيگانگي ها

مکن ديگر ز دست غير فرياد
خدا را ، بس کن اين ديوانگي ها