وجودت را می پرستم

سر بر سینه ات می گذارم
نیاز به سخن گفتن نیست
تمامی احساست را از تپش ِ قلبت در می یابم
بر چشم هایت بوسه می زنم
چشم هایت معصومند
آنها تنها دریچه ی من برای رسیدن به افکار ِ تو اند
دستانت را در میان ِ دستانم نگاه می دارم
سالهای سال، گرمی ِ دستانت تنها مرهم زخم های کهنه وعمیق وجودم است
بر لبانت بوسه می زنم
آنها تنها رام کننده لحظه های خروشان و وحشی زندگی ام هستند
تو را در آغوش می کشم
زیرا تنها، حس ِ بودن در کنار ِ توست که می تواند،
درون ِ مرا از جوش و خروشی ابدی باز دارد

تو هم با من نبودی

آوار

تو هم با من نبودی
مثل من با من
و حتی مثل تن با من
تو هم با من نبودی
آن که می پنداشتم بايد هوا باشد
و يا حتی گمان می کردم اين تو
باید از خيل خبرچينان جدا باشد
تو هم با من نبودی
تو هم از ما نبودی
آن که ذات درد را بايد صدا باشد
و يا با من ٬ چنان هم سفره ی شب
بايد از جنس من و عشق و خدا باشد
تو هم از ما نبودی
تو هم مومن نبودی
بر گليم ما و حتی در حريم ما
ساده دل بودم که می پنداشتم
دستان نا اهل تو بايد
مثل هر عاشق
رها باشد ...
تو هم از ما نبودی يار
ای آوار
ای سيل مصيبت بار ...