عجب دنیای بی خیر و غریبی است

دلم از زندگی لبریز خون است

غزلهایم همه حرف جنون است
خداوندا چه گویم من به تقدیر

که تقدیرم سراپا بد شگون است
همه تار و همه پودم ز غم شد

همه بود و نبودم متهم شد
همه شهدی که دادند بر دل من

نخورده در صبو یک جمله سم شد
مرا روز خوشی پیدا نگردید

به هستی دل فقط شام سیه دید
عجب دنیای بی خیر و غریبی است

که لبخندی به من اینجا نخندید
چو بر هر جا نظر گردید ، بینم

هزاران رخصت غم در کمینم
در این بی کس فضای رنج اندود

تماشا کن ببین بی کس ترینم