وجودت را می پرستم

سر بر سینه ات می گذارم
نیاز به سخن گفتن نیست
تمامی احساست را از تپش ِ قلبت در می یابم
بر چشم هایت بوسه می زنم
چشم هایت معصومند
آنها تنها دریچه ی من برای رسیدن به افکار ِ تو اند
دستانت را در میان ِ دستانم نگاه می دارم
سالهای سال، گرمی ِ دستانت تنها مرهم زخم های کهنه وعمیق وجودم است
بر لبانت بوسه می زنم
آنها تنها رام کننده لحظه های خروشان و وحشی زندگی ام هستند
تو را در آغوش می کشم
زیرا تنها، حس ِ بودن در کنار ِ توست که می تواند،
درون ِ مرا از جوش و خروشی ابدی باز دارد

تو هم با من نبودی

آوار

تو هم با من نبودی
مثل من با من
و حتی مثل تن با من
تو هم با من نبودی
آن که می پنداشتم بايد هوا باشد
و يا حتی گمان می کردم اين تو
باید از خيل خبرچينان جدا باشد
تو هم با من نبودی
تو هم از ما نبودی
آن که ذات درد را بايد صدا باشد
و يا با من ٬ چنان هم سفره ی شب
بايد از جنس من و عشق و خدا باشد
تو هم از ما نبودی
تو هم مومن نبودی
بر گليم ما و حتی در حريم ما
ساده دل بودم که می پنداشتم
دستان نا اهل تو بايد
مثل هر عاشق
رها باشد ...
تو هم از ما نبودی يار
ای آوار
ای سيل مصيبت بار ...

تورا گم کرده ام امروز

تورا گم کرده ام امروز
وحالا لحظه هاي من
گرفتار سکوتي سرد و سنگينند
وچشمانم
که تا ديروز به عشقت مي درخشيدند
نمي داني چه غمگينند
چراغ روشن شب بود
برايم چشم هاي تو
نمي دانم چه خواهد شد
پر از دلشوره ام
بي تاب ودلگيرم
کجا ماندي که من بي تو هزاران بار
در هر لحظه مي ميرم

بی تو

دیدی که بهار بی تو سرد است
پاییز تر از خزان زرد است

آن شب دل من شکسته تر شد
دیگر همه چیز رنگ درد است

دیگر همه جا سکوت دلگیر
دست و دل من اسیر زنجیر

ای روح پر از ترانه من
خاموش ترین بهانه راگیر

دیگر نروم به سوی مستی
حظی نبرم ز می پرستی

ای آن که نداری خبر از من
سرچشمه ی هر غمم تو هستی

دیگر به بهار خنده ام نیست
باران صفا دهنده ام نیست

ای آن که دلم اسیر عشقت
بر بام دلت؛ پرنده ام نیست؟

شعرم همگی سرود درد است
گفتم که بهار بی تو سرداست

گفتم که بهار بی تودیگر
پاییز تر از خزان زرد است

تنگ غروب

تنگ غروب
یاری کن ای نفس که درین گوشه ی قفس
بانگی بر آورم ز دل خسته ی یک نفس
تنگ غروب و هول بیابان و راه دور
نه پرتو ستاره و نه ناله ی جرس
خونابه گشت دیده ی کارون و زنده رود
ای پیک آشنا برس از ساحل ارس
صبر پیمبرانه ام آخر تمام شد
ای ایت امید به فریاد من برس
از بیم محتسب مشکن ساغر ای حریف
می خواره را دریغ بود خدمت عسس
جز مرگ دیگرم چه کس اید به پیشباز
رفتیم و همچنان نگران تو باز پس
ما را هوای چشمه ی خورشید در سر است
سهل است سایه گر برود سر در این هوس

لحظه ها رو با تو بودن

لحظه ها رو با تو بودن در نگاه تو شكفتن
حس عشق رو در تو ديدن مثل روياي تو خواب
با تو رفتن با تو موندن مثل قصه تو رو خوندن
تا هميشه تو رو خواستن مثل تشنگي آب
اگه چشمات منو مي خواست تو نگاه تو مي مردم
اگه دستات مال من بود جون به دستات مي سپردم
اگه اسمم مي خوندي ديگه از ياد نمي بردم
اگه با من تو مي موندي همه دنيا رو مي بردم
بي تو اما سر سپردن بي تو و عشق تو بودن
تو غبار جاده موندن بي تو خوب من محال
بي تو حتي زنده بودن بي هدف نفس كشيدن
تا ابد تو رو نديدن واسه من رنج و عذاب
اگه چشمات منو مي خواست تو نگاه تو مي مردم
اگه دستات مال من بود جون به دستات مي سپردم
اگه اسمم مي خوندي ديگه از ياد نمي بردم
اگه با من تو مي موندي همه دنيا رو مي بردم
توي آسمون عشقم غير تو پرنده اي نيست
روي خاموشي لبهام جز تو اسم ديگه اي نيست
توي قلب من عزيزم هيچ كسي جايي نداره
دل عاشقم به جز تو هيچ كسي رو دوست نداره

با غربت دل ساختم