به دنبال دل * گفتم مگر جويم تو را در خلوت دل *

من طالب وصلت نبودم
گر سوي بامت پر گشودم

گفتم مگر جويم تو را در خلوت دل
دنبال دل افتاده ام منزل به منزل

افتان و خيزان مي روم صحرا به صحرا
طوفان عشقم مي كشد دريا به دريا

كو آنكه داند مشكل من
اين محنت بي حاصل من

تا كي خداوندا جدايي
اين محنت بي حاصل من
واي از من و واي از دل من

آن شور تو آن تاب من كو
آن خلوت مهتاب من كو
كو ديده بي خواب من
كو آن دل بي تاب من كو كو كو

آن حالت آشفته ام كو
راز به عالم گفته ام كو
اشك چون سيلاب من
آن ديده بي خواب من كو كو كو


افتان و خيزان مي روم صحرا به صحرا
طوفان عشقم مي كشد دريا به دريا

كو آن كه داند مشكل من
اين محنت بي حاصل من
تا كي خداوندا جدايي
واي من و واي از دل من

گفتم مگر جويم تو را در خلوت دل
دنبال دل افتاده ام منزل به منزل

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
بيخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که اين تازه براتم دادند
بعد از اين روی من و آينه وصف جمال
که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و اين‌ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده اين دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
اين همه شهد و شکر کز سخنم می‌ريزد
اجر صبريست کز آن شاخ نباتم دادند
همت حافظ و انفاس سحرخيزان بود
که ز بند غم ايام نجاتم دادند

دلم برات تنگ شده

دلم برات تنگ شده
سلامي بعد از يه دنيا فاصله بعد از فرسخ ها دلواپسي
اونقدر دلم واست تنگ شده, اونقدر هواي تو رو کردم که حوصله هيچ چيز و هيچ کس رو ندارم
مي خواستم ديگه برات ننويسم اما... من به تو دل بسته شدم
نوشتن براي تو, مثل هوایی که باهاش نفس مي کشم
صحبت براي تو ودر مورد تو با گوشت وخون من عجين شده
دلم خيلي برات تنگه به اندازه درياي چشمات
اشک براي ريختن دارم
نمي دونم چقدر فاصله بين ما مونده؟
دلم واسه مهربونيات پر مي کشه
هر شب چشمامو مي بندم به اميد اينکه نگاه پر فروغت به خواباي تاريکم روشني ببخشه
دلم تنگه واسه گرماي وجودت... واسه عطر تنت
دوست دارم به اندازه هر چي شقايق دل تنگه...!

ساقيا آمدن عيد مبارک بادت

ساقيا آمدن عيد مبارک بادت
وان مواعيد که کردی مرواد از يادت

در شگفتم که درين مدتِ ايام فراق
برگرفتی ز حريفان دل و دل می‌دادت

برسان بندگی دختر رز گو بدر آی
که دم همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسيان در قدم و مقدم توست
جای غم باد هر آن دل که نخواهد شادت

شکر ايزد که ز تاراج خزان رخنه نيافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات باز آورد
طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت اين کشتی نوح
ورنه طوفان حوادث ببرد بنيادت

چقدر تنهام خدایا

خدایا!
می بینی چقدر تنهام؟
می بینی چقدر درگیر ذهنیات خودم هستم؟
خدایا! می بینی هر روز دارم مثل شمع درون خودم می ریزم
خدایا! گفتی با سوخته دل هایی، کجایی؟ صدای دلم رو می شنوی
خدایا! هر چقدر دورت می گردم صدای کمتری از تو می شنوم هستی؟
خدایا ! می بینی هر شب از اشکام، دریا می سازم
خدایا! کجایی
جقدر می خوای به من نگاه کنی؟
من رو به کی سپردی؟
من رو کجا گذاشتی؟
خدایا! از دیدن زجرهام لذت می بری؟
تا به کی سرم رو بالا نگه دارم و از درون وجودم و روحم ریسیده بشه؟
خدایا! تو می خوای من به کی به غیر از خود تو پناه بیارم؟
خدایا! دو راهی های زندگی ام رو چرا هر روز بیشتر و بیشتر می کنی؟
خدایا! چرا رنج و درد زمونه رو به پای من می ریزی؟
ببینم
تو قسمت من گذاشتی که دیگران رو از آب و گل در بیارم و بعد خودم تو باتلاق برم؟
در دو روز عمر کوته سخت جانی کرده ام
توی این هزار و یک شب بس نبود که به پای عشق الهی بشینم که حالا باید پر هام رو برات بسوزونم؟
خدایا! دیدی که من در مقابل همه چیز سکوت کردم و دلم به هزار صدای زهر دار شکست و نزاشتم کسی صداش رو بشنونه
خدایا! بعضی وقتها می مونم نفرین کنم یا دعا کنم
خدایا! من هزار بار پای دلم نشستم و خسارت هاش رو به جون خریدم
تو با ساکت بودنت نمک به زخم من نزن
خدایا! باشه خنده حرام
چرا نمی زاری از ته دل گریه کنم
نه یک خنده بر لب
نه آسودن از غم
نه چشمم به در منتظر بوده یک شب
دیدی که هیچ کس پناهم نبود
هیچ وقت کسی چشم به راهم نبود
حتی کسی با دل خسته ام
در زندگی تکیه گاهم نبود
خدایا ! از کودکی من تو با من بودی و راه رو به من نشون می دادی
تنهام نزار و با من بمون
تو تنها موندگار منی